Jij ontbreekt mij. Deze drie woorden troffen mij recht in het hart toen ik ze las. Ze werden, op kanker.nl geschreven door een radeloos bedroefde weduwnaar die zijn vrouw korte tijd daarvoor had verloren. Jij ontbreekt mij. Het behang van de muur krabben in diepe rouw, daar waar geen behang ooit zat.
Jij ontbreekt mij. Zou Lief na enige tijd naar de bureaustoel kijken waar ik nu op zit en door haar tranen heen denken, jij ontbreekt mij! Hoop ik dat, verwacht ik dat of denk ik dat alleen maar en is ze op zo’n moment blij verlost te zijn van een bijna altijd gramstorige ouwe kankerlijder waar vaak geen land mee te bezeilen is, maar ook zijn goede kanten kent.
Jij ontbreekt mij. Geen woorden gelezen die, zo ontoereikend als woorden soms zijn, mijn hart zo raken.