Nog even over gisteren. In de middag kwamen alle kids en kleinkids onverwachts langs. Een feestje voor ons en voor mijn moeder die, zoals bijna elke zondag, bij ons was. En nog een onverwachte bezoeker, de man met de hamer. Waar die vandaan kwam weet ik echt niet, maar in eens was hij er. Weg energie, weg gevoel van recupereren, gewoon een enorme klap met die hamer. Geen hamertje tik hamertje, maar een moker van formaat. Toch lekker mosselen klaar gemaakt en gegeten samen met een Turkse pide en zelfgemaakte knoflooksaus. Lekker vroeg naar bed gegaan en geslapen als een os. Vanmorgen opgestaan met het gevoel dat het energielek nog niet was gedicht. In de auto en naar het ziekenhuis voor de CT-scan.
Na aanmelding bij de Radiologiebalie werd ik vrij snel opgehaald en vriendelijk naar een verkleedhokje gedirigeerd. “Alles uit behalve uw luier” meende ik te horen maar dat bleek een misverstand. Vergeleken met een MRI is een CT-scan een eitje, dus ik stapte relaxed de scan ruimte binnen. Twee vrouw sterk stond mij vol dienstbare ontferming op te wachten. “Gaat u maar leggen dan liggen we even een infuus aan voor de contrast vloeistof. “Welke kant heeft uw voorkeur?” vroeg ze nog lief. De buitenkant antwoorde ik en van af dat moment liep alles anders dan gepland. “U hebt mooie aderen maar het lukt niet helemaal, even de andere kant proberen”. Ook daar lukte het niet helemaal, dus maar weer terug naar de oorspronkelijk crime-scene. Weer niet helemaal. “Hij zit er wel in maar niet goed”. Na vier keer proberen gaven de dames het op. We brengen u even naar een afdeling waar ze hier raad mee weten, anesthesiologie. Die doen dus alles voor een prikkie schoot het door me heen. Daar heeft een uiterst vriendelijke verpleger mij na twee keer prikken aan het lijntje gekregen. Drie kwartier en zes keer prikken later kon de scan starten, die duurde wel vijf minuten. Door de contrastvloeistof werden tijdens de scan gevoelens van warmte opgewekt. Het lijntje werkte dus, kennelijk hadden de dames alle gaten netjes dicht geplakt en lekte ik nergens. Overigens nog steeds een tien met een griffel voor het personeel van het NWZ. Never a dull moment.
En nu weer thuis, spooky-day! Straks naar Ranzijn en wat kleine klusjes doen. Ledigheid is des duivels oorkussen, dus dan mezelf maar onledig houden.