Daar is hij dan, de dipdag. Naadloos aansluitend op de dipnacht. Slecht geslapen door spier- en bot pijn en krampen in spieren waarvan ik niet eens wist dat ik die had. 2 Kilo schoon aan de haak minder dan vorige week dus dat zit wel goed. Het is duidelijk te merken dat de medicijnen een boel overhoop halen. Doe het vandaag rustig aan. Vanmiddag komt, zoals bijna elke zondagmiddag, mijn moeder. Ze is 91 jaar en laat zich de kaas niet van het brood eten. Het lijkt wel of de diagnose kanker ons dichter bij elkaar heeft gebracht.
Gisteren, na een verplichte Covid isolatie, eindelijk onze kleindochter Jenthe en ouders Laura en Junior weer even over de vloer. Misschien leek he maar zo, maar ik had stellig de indruk dat de kleine mop, in anderhalve week, behoorlijk verandert was. En natuurlijk ten goede!