Het is nu zo rond de klok van twaalf en ik heb een aardig druistige morgen achter de rug. De nacht was weldadig, bijna ononderbroken geslapen als een ouwe os. Weer zo’n heerlijk overdadig fruit-yoghurt ontbijt, vaatwasser uitgeruimd, krant gelezen, lekker gedoucht en fris onze nijvere wereld ingestapt om ………………….. om het teveel op de vork genomen hooi te wegen en te leren dat het gewicht van een baal niet tot balen moet leiden. Volgen jullie het nog?
FFkankeren krijgt zo’n 50 hits per dag. Dat kan natuurlijk iemand zijn die zo verknocht is aan de site dat hij/zij 50 keer de site op zoekt, maar ik denk dat er wat meer spreiding in het bezoek zit. Dat is te zien aan de diversiteit in commentaren die mij allemaal dierbaar zijn. Het is toch fantastisch als iemand zich de moeite getroost om te reageren op een dagelijkse woordenbrij van een patiënt.
De gestaag neervallende regen ondersteunt op eigen ritmische wijze de flarden van gedachten die zich spelenderwijs vormen en weer in rook op gaan. Soms komt plotsklaps dat gevoel van schuld om de hoek kijken. Zeker nu het leven op de kop staat en aanpassen dagelijkse kost is. Ook daarin moet een balans worden gevonden, werk in uitvoering zullen we maar zeggen. Geen panklare oplossing voorhanden. Vooruit kijken met mijn ervaringen als lens, want van omzien in wrok krijg je alleen maar een stijve nek.
“Lul met je geluld” was een gevleugelde uitdrukking van één van Annemaries vroegere cliënten. Binnen ons gezin hebben we die uitdrukking in ere gehouden. Bij de te verwachten bijwerkingen stond ook dat emoties zich anders konden uiten. Minimaal één keer per dag wordt Marianne dan ook geconfronteerd met mijn te korte lontje. Ze zegt dan niets, maar je hoort het door het hele huis: Lul met je geluld.