Als je acht keer naar het toilet als goed rekent, in het kader van de noodzakelijke afvoer van afvalstoffen, dan heb ik een goede nacht gehad. Gelukkig slaap ik snel, het rechterbeen ligt er net in of het linkerbeen slaapt al, de oplettende lezer weet nu dat ik aan de linkerkant van onze sponde slaap. Eenmaal wakker eerst even onder het dekbed gegluurd of ik geen “glow in the dark” effect had. Nee dus, maar evenals de Lange Jan wel instortingsgevaar.
Eest wat eten, medicijnen innemen, op zich al een half ontbijt en dan de persoonlijke verzorging. Toiletgang boven verwachting, moet wel extra voorzichtig zijn, zitten en zo en doortrekken met de klep dicht, ik laat het hier maar bij. Lekkere frisse douche, schone kleren en koffie. Bewassing behoeft wat extra handelingen i.v.m. afgevoerde stoffen zoals apart leggen voor het wassen, aparte wasbeurt voor dat de was in zijn geheel wordt gedaan. Marianne zit er met handschoenen boven op.
Op zich voel ik me goed. Je weet wat je mag verwachten gegeven de voorlichting en het leesmateriaal maar gelukkig is niet alles van toepassing. Nemen zoals het komt is het devies en dat gedurende de eerste week. Het “iebelige” gevoel is wat meer te duiden. Iets van gejaagdheid, door de boost aan medicijnen, iets van er zijn dingetjes hard aan het werk, zowel lichaamseigen als ingespoten dingetjes, pacmannekes die goesting hebben elkaar het leven zuur te maken. Enig verlies van concentratie is ook aan de orde en zaken die routineus achter elkaar werden afgewerkt behoeven nu een tussenstop en nemen langere tijd in beslag. Kortom geduld wordt hoe langer hoe meer een schone zaak.