Vandaag is het zover. De eerste behandeling met chemo- en immuuntherapie is om negen uur in gang gezet. Spoelen, premedicatie, medicatie en weer spoelen, etc. De verwachting is dat ze mij zes uur aan het lijntje zullen houden. Verzorging en aandacht is prima. Begin wat slaperig te worden.
Zes uur heb ik niet gehaald maar vijf en een half uur rekenen we ook goed. Rond kwart voor drie waren we weer thuis waar mijn grijze makker de longen uit zijn lijf blafte. Gedurende de hele behandeling geen centje pijn gehad. Ik voel me wel wat “iebelig”, zo’n onbestemd gevoel dat er wel wat aan de hand is maar waar je geen handen en voeten aan kan geven. Ben benieuwd wat de rest van de dag brengt. Inmiddels is het acht uur ’s avonds en de persconferentie was even enerverend als de lijst met klachten die ik te melden heb. Het is saai maar ik heb nagenoeg niets te melden, daar ga ik me straks, zoals in mijn aard ligt, nog schuldig over voelen. Wel voor alle zekerheid nog een ondransetronnetje ingenomen tegen de misselijkheid. Nog nooit zoveel water gedronken op één dag en zelden zo weinig wijn. Over een half uurtje duik ik tussen de klamme lappen, in de hoop even goed te mogen slapen als anders. Mijn smaak verandert iets waarbij een lichte metaalsmaak de boventoon gaat voeren. Daarnaast een toenemende vermoeidheid die door het hele lichaam trekt. Dus…… op naar de lappen.
Voordat ik het vergeet, toen ik thuis was heb ik een ontzettende vreetbui gehad, pinda’s met en zonder “sjokowa” zou onze kleindochter zeggen, leverworst, bruine boterhammen met ham, sjokowaatjes en nog een paar dingetjes. Heerlijk om ff los te gaan.