Rustige nacht achter de rug. Inmiddels ligt ik alweer een paar uur aan de lurk. Naast de gangbare cocktail van immuun- en chemo krijg ik vandaag een ampul magnesium als afzakkertje. Alleen voor stamgasten.
ik lig sinds negen uur aan een lijntje op een heerlijke relax-stoel op de bovenste etage van het NWZ in Alkmaar. Een kamer van zo’n veertig vierkante meter met twee bedden en twee comfortabele fauteuils waarvan er een door mij in beslag wordt genomen. Medicijnen worden via een infuus toegediend en tussendoor wordt de lijn gespoeld. De behandeling van vandaag duurt zo’n zes en een half uur. Zr. E fungeert als bardame en schuift met vaste hand het ene na het andere elixer in mijn mik. Bijwerkingen worden zorgvuldig gemonitored , bloeddruk en temperatuur worden met regelmaat vastgesteld, de koffie wordt geserveerd alsmede een copieuze lunch en de uren verglijden in het niets. Natuurlijk spelen we ook het onvolprezen geheugenspel. Bij elk zakje wat aan de rijdende kapstok wordt gehangen wordt getest of je nog resterende hersencellen wel naar behoren werken. Vragen als : Mag ik uw geboortedatum?Wanneer klom u uit de boerenkool? Wanneer bent u geboren? vliegen om je oren. Het antwoord is en blijft hetzelfde en moet corresponderen met de datum op het elixeretiketje.
De overige bezoekers zijn van zeer verschillend pluimage. Stille drinkers, fuifnummers, verslaafden aan lulboontjes, ik sla me er wel doorheen gassies, ik ben het spuugzat figuren, laatste loodjes diehearts, enz. Zo nog een laatste slok en ik wordt weer los gelaten.
En langzaam wordt ik weer bedekt door die lamlendig loden deken waaronder zich die soms overweldigende knokpartij op micro niveau af speelt. Lijkt een beetje op de Charge of the light brigade op de Krim in 1854. Waarom weet ik dat zo goed? Inderdaad internet. Ook over kanker zijn er zoveel pagina’s te vinden dat je er in verdwaalt als je niet gericht zoekt. Houdt de gemoederen flink bezig. Die van mij ook! Echt wel opa.