Een beetje onrustig nachtje vannacht. Mijn velletje is hier en daar bobbelig als de Kennemer duinen en op andere plekken zo droog als de Sahara en op weer andere plekken zo dik als een mislukte pannenkoek. Vanmorgen de verwarming op hoog gezet, maar toch last van koude rillingen en diepvrieshandjes. Tja, zal de chemo of de leeftijd wel zijn!
Natuurlijk is het de leeftijd, 69 jaar geleden zag ik het levenslicht in een bovenwoning aan de Feijestraat in Harderwijk als oudste zoon van Ab en Jans Kozijn. Sinds die tijd is er het één en ander gebeurt. Marianne werd en is mijn grote liefde, Albert Jr mijn trots en Annemarie mijn geluk, Zij vormen de spil van mijn huidige bestaan, samen met hun partners en offspring.
Er is inderdaad veel gebeurt en veranderd. De wereld om mij heen lijkt in steeds sneller tempo te veranderen en ikzelf lijk daar steeds flegmatieker op te reageren. Veel informatie die zich via krant en TV opdringt valt voor mij in de categorie not need to know of sufgeleuter. Iedereen mag alles zeggen, heeft overal recht op en wordt als deskundige uitgenodigd in prietpraatshows zolang ze nog maar een miniem plasje over het eerdere gezeik van anderen kunnen druppelen. Wat moet ik met al die info? Of liever gezegd wat kan ik er mee? Ik raak er aan gewend. Ik raak gewend aan corruptie, aan onrecht aan miljoenen lijdende mensen door allerlei menselijk falen. Ik wordt er murw van en ontwikkel een dikke huid die ik anders alleen door chemo krijgt. En toch ontkom ik er niet aan, dat in en in trieste gevoel van hulpeloosheid en machteloosheid. Hoezo ff kankeren!
In het licht van het bovenstaande heeft het bekend zijn met kanker voor mij dan ook als voordeel dat de echt belangrijke dingen in het leven zich nog duidelijker aftekenen of in deze periode pas worden onderkend. Daar zijn geen media voor nodig omdat die dingen zich in mijn onmiddellijke nabijheid voltrekken. Naast wonderen zoals geboorten zijn het met name de kleine dingen die het doen, een liefdevolle blik tussen twee mensen, elkaars hand even vasthouden, genieten van een zelf gemaakte cappuccino, verse vis kopen op de markt, met je zoon debatteren over bitcoins, wennen aan die kale neet in de spiegel, etc. En dat alles in een slow-motion tempo met de haken en ogen, kortom het onvermogen van het moment.
Een nichtje van mij die al jaren kampt met lichamelijk onvermogen zei het treffend: 🙏🏼Erg zwaar om zo vaak geconfronteerd te worden met klachten en wel willen, maar niet kunnen functioneren zoals je zou willen.
Alles sal reg kom, zeker en vast!
❤️