Lunch: twee Dobbe kroketten uit de airfryer op eigen gebakken brood. Snackbar aan huis zullen we maar zeggen. Prima te doen, maar toch blijft de ouderwetse friteuse favoriet bij het “vette bek” halen.
Het loopt tegen de klok van drie uur in de middag. De afgelopen nacht is redelijk verlopen. De gewrichts- en bot pijn manifesteert zich bij tijd en wijle letterlijk en figuurlijk onderhuids. Ongemakkelijk maar dragelijk. Vanmorgen even heerlijk in de tuin vertoefd. Naast ons huis staan vijf metershoge iepen op gemeentegrond. De plantsoenendienst heeft vandaag gereserveerd om ze te kortwieken en uit te dunnen. Door de herrie van takken zagen en versnipperen was het tuintoeven van niet al te lange duur. Morgen weer een dag.
Vandaag is dag zevenendertig van mijn tumorcruise. Nooit gedacht dat ik in zo’n korte tijd zoveel onbekende kusten aan zou doen en zoveel ijsbergen zou tegenkomen. De informatie die ik aan het begin van de behandeling kreeg vervaagde wat door de povere kwaliteit van mijn vermogen tot reproduceren. In deze roerige tijden, waarin twijfelen aan jezelf bijna een vanzelfsprekendheid is, heb je soms even een geruststelling nodig dat je niet volledig van het padje bent. Dus even via een mail mijn toevlucht gezocht bij mijn Case Manager en naamgenoot Albert. Zijn antwoorden per telefoon, na raadpleging van mijn patiëntendossier, gaven aan dat de cruise nog steeds op koers ligt.
Vanmorgen zei ik tegen mijn lief: “Ik heb einde middag wel trek in een zoute haring”. Nog geen uur later kwam Pieter binnen met haringen van de Volendammer. Gebedsverhoring zou je zeggen. Maar ja, geldt dat voor de haring of voor die kanjer van een schoonzoon? Straks smikkelen, uitje bij!