“Waarom loop je zo langzaam opa”. “Opa is een beetje een stumpertje schat”. “Ben jij een stampertje opa?’. “Nee schatje, Stampertje is een leuk konijntje en Stumpertje is een ziek Kozijntje. “Stampertje is leuk he opa! Waarom ben je ziek opa?”. “Opa is ziek omdat hij jarenlang sigaretjes heeft gerookt”. “Waarom opa?”. “Omdat opa verslaafd en Oost-Indisch doof was schatje en zijn kop voortdurend in het zand stak. Opa was een echte stoere roker”. “Nu niet meer he opa?”. “Nee schatje, nu niet meer. Maar opa moest eerst een stumpertje worden om te stoppen met roken. Maar hij wordt weer een stampertje dat beloof ik je. Gaan we weer leuke dingen doen”. “Opa, kusje?”.
Een fictief verhaaltje voor mijn kleindochters wat ik later aan ze hoop voor te lezen. Voer voor de toekomst om het zo maar eens te zeggen.
Heel langzaam komt er enige verbetering in de situatie. Ik dwing mezelf door deze misère heen te bijten. Vuilniszakken één voor één vervangen in slow-motion. Blog schrijven waarbij Marianne soms de editing ter hand neemt. Niet in bed blijven liggen, aan de bak binnen de voorhanden mogelijkheden. Het is tergend om het heerlijk weer te zien en er niet samen van te kunnen genieten, maar met de blik op de weerkaart verheug ik me op de voorspellingen. Vooral geen vierkante blokjes in ronde gaatjes gaan duwen.