Vandaag voel ik me zoals het weer, “Lekker”. Dus deze keer geen gebrabbel over kanker. dagelijkse beslommeringen, het leven van alle dag in plussen en minnen. In deze brabbel een overdenking die ik 10 jaar geleden met Pasen in Veenhuizen heb gehouden. Een voordeel van diensten in de gevangenis is de korte overdenking gegeven de beschikbare tijd. Dit ter bemoediging!
Is het jullie wel eens opgevallen hoeveel vaart er in het eerste deel van het bekende Paasevangelie van Johannes zit? Maria loopt na haar ontdekking van het lege graf snel terug naar de leerlingen. Die lopen ook weer snel naar het graf, de een nog sneller dan de ander, er wordt zelfs gerend. Het lijkt een en al verwarring.
Alsof het al niet verwarrend genoeg was allemaal. Een paar jaar geleden waren de leerlingen nog gewoon vissers, maar ze zijn achter die ene bijzondere man aangegaan. Waarom? Ze weten het zelf niet eens, maar iets in zijn woorden, in zijn voorkomen, iets in Hem, had hen doen besluiten om alles achter zich te laten en deze Jezus te volgen. Fantastische dingen hebben ze meegemaakt, met Hem in wie ze gaandeweg steeds meer gelijkenissen ontdekten met de lang verwachte Messias.
En dan komt Maria melden dat zijn lichaam is verdwenen, en dat het graf leeg is. En de leerlingen die rennen om het hardst, alsof het wat uitmaakt nu, wie het eerste is. En als ze dan het graf leeg aantreffen, dan nemen ze geen tijd om na te denken of even met elkaar te overleggen wat dit nu allemaal zal betekenen. En ook zien ze de huilende Maria niet staan lijkt het wel, maar nee, ze gaan direct in de looppas naar huis.
Eigenlijk is dat wel herkenbaar. Deze leerlingen die, nu er iets gebeurt dat ze niet begrijpen, als het ware maar door draven. Dat overkomt ons immers ook vaak genoeg. Mij tenminste wel, de wereld draait immers door, ook al gebeuren er verdrietige, onbegrijpelijke en onverwachte dingen. Veel tijd om daarbij stil te staan vinden we niet. Lastige vragen en pijnlijke gevoelens zijn, met het gewoon maar doordraven , gemakkelijker te hanteren. Je kunt maar beter direct de draad weer oppakken, niet te lang er bij stil staan.
En zo laten die leerlingen, Maria bij het graf achter, huilend. Is het toevallig dat zij die wél stil staat bij wat er allemaal is gebeurd, zij die haar tranen de vrije loop laat en de leegte die Jezus achterliet toelaat tot haar hart, dat zíj nu net degene is die de levende mag ontmoeten? Door haar tranen heen ziet ze het niet meteen, maar die stem… Die stem herkent ze uit duizenden. Dat is de stem van de goede herder. Ik ken mijn schapen, en mijn schapen kennen mij, zei Hij. En daar in die tuin bij het open graf blijkt dat waar te zijn. “Maria,” klinkt het, en ineens herkent ze Hem. Maria hoeft niet op te klimmen om de heilsrealiteit te vinden, die verschijnt aan haar in het diepst van haar rouw. Maar, ze kan het niet vasthouden. Ze kan er niet over beschikken. Ze moet Hem ook weer loslaten.
Hij is aanwezig – misschien wel júist daar waar het allemaal niet zo verheven is, niet zo heilig. Daar waar mensen geraakt worden door het leven in al zijn mooie en pijnlijke facetten. Daar waar mensen niet heen en weer draven om hun gevoelens van onmacht en teleurstelling te verdrukken en te verdringen, daar komt Hij je tegemoet.
Pasen is het feest van bevrijding, van opstanding. En die opstanding is dus geen ontkenning van dood en lijden, maar een bevestiging van het feit dat de weg naar het voltooide leven dwars dóór dat alles heen voert. Jezus is dan ook niet uit de dood teruggekeerd, Goede Vrijdag is niet als het ware, uitgewist, nee Hij is door de dood heen, verder gegaan. Zo heeft God door Hem laten zien dat de weg van liefde en gerechtigheid toekomst heeft. De weg van de Mensenzoon gaat dwars door de diepten van het doodsbestaan heen. En dáár is Hij te vinden voor hen die Hem willen volgen. Amen