De wereld vanuit een rolstoel bezien levert verassende perspectieven. Op kruishoogte lijkt de wereld ook minder sociaal. En daar, juist daar vinden we de schonkige schommelkont. Een specie die op normale hoogte nauwelijks opvalt, maar op kruishoogte opvallend vaak aanwezig is. Enkele kenmerken van de schonkige schommelkont zijn een totaal gebrek aan omgevingsgevoel, niet weten wat er buiten een cirkel van een meter om je heen gebeurt, doorsnee driekwart kniebroek met daarin schommelend vlees ondersteund door een paar stevige trossen spataderen en brokkelend eelt gevat in scheef gelopen gezondheidssandalen. Deze Homo Schommulus heeft kennelijk het recht elke doorgang te blokkeren, over alles iets te zeggen in oneindige retoriek en zich vooral van anderen niets aan te trekken. Het ergste is dat ze meestal van mijn leeftijd zijn.
Gisteren had ik een gouden idee. Ik ga een gehandicaptenkaart aanvragen dacht ik. Met goede moed naar de website van de gemeente. Appeltje eitje dacht ik. Aanvraagformulier invullen en kopie ID kaart, kopie rijbewijs er bij, niet te lelijke pasfoto, alles in een enveloppe naar een antwoordnummer. Inderdaad appeltje, eitje, totdat ik las dat het wel twee maanden kon duren wegens vertraging bij het keuringsbureau. Daar krijg ik het nou Spaans benauwd van. Vanaf nu parkeren we gehandicapt.
Nog even iets recht zetten. De gebleken overvloed aan suikers In deze Soeten Suickerbol zijn niet alleen te wijten aan overmatig misbruik van chocolade, ijs, krentenbollen, ontbijtkoeken en Snelle Jelles. Integendeel, volgens mijn onvolprezen huisarts is het vooral de Dexamethason die het bij dit vrolijke bakkertje verhindert dat de suikers worden afgebroken. “t Is maar dat jullie het weten.