Voor het eerst sinds tien dagen vierentwintig uur zonder Diclofenac doorgebracht. De nachtelijke uren gleden onopgemerkt voorbij, dat wil zeggen in de serene rust waarvoor ze zijn bedoelt. Zelfs geen blog voorbereidende gedachtenspinsels. Na het ontbijt, de krant en enig overleg over de wekelijkse bevoorrading op naar de Deka in Limmen.
De Deka in Limmen is daar nog niet zo lang geleden neergezet door Deen met het oog op de nieuwbouw plannen in die buurt. Deen werd Deka en Deka haalt het in die winkel niet bij Deen maar het personeel doet er alles aan om het de clientèle toch naar de zin te maken. Doorslaggevend voor ons is de locatie, vijf minuten met de auto en geen onderdeel van een megalomaan winkelcentrum. Meestal heerlijk rustig en mensen hielden zich aan de corona voorschriften. Nu alle corona bedreigingen op zaterdag 26 februari om 00.00 uur als bij toverslag zijn verdwenen is dat natuurlijk allemaal verleden tijd en doen we weer normaal met z’n allen. Normaal? Behalve die pas de deux dan. Want hoe normaal we ons ook weer mogen gedragen, helemaal gerust zijn we er ook niet op. De fysiek zwakkeren in onze maatschappij al helemaal niet. Dus ontstaan er in supermarkten situaties die variëren van het asociaal nemen van voorrang tot de uitvoering van een spontane pas de deux, afhankelijk van opvoeding en vigerende normen en waarden. Zelfs winkelwagentjes worden soms subtiel in de strijd gegooid. Jammer dat ze niet op benzine rijden.
Morgenmiddag om 13.30 uur staat het gesprek met de longarts gepland. Aansluitend een gesprek met mijn Casemanager. De volgende kuur staat al ingepland voor 15 maart. De gegevens in mijn dossier betreffende de laatste scan, die van afgelopen maandag, geven enige hoop voor zover die gegevens door een leek te interpreteren zijn. Hoezo jargon!